ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | ||||||
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 |
در صورتی که بدن، از تعادل و استقرار صحیح و مناسبی در کاراته برخوردار
نباشد، تکنیک های تهاجمی و تدافعی، ضعیف اجرا خواهند شد. توانایی دفاع کردن
در برابر حمله حریف، در هر وضعیتی، به مقدار زیادی به حالت صحیح و مناسب
بستگی دارد.
استقرار در کاراته، به طور کلی با وضعیت اندام تحتانی (پایین تنه) در
ارتباط است.اجرای تکنیک های قدرتمند، سریع، دقیق و روان تنها با داشتن پایه
و تکیه گاه قوی و مستحکم امکان پذیر است. اندام فوقانی (بالا تنه)، نیز
باید محکم و استوار در این تکیه گاه قوی قرار داشته باشد و پشت (کمر) نیز
صاف و کشیده و عمود بر زمین قرار گیرد.
اگر چه حمله کارآمد و موثر، بدون استقرار قوی غیرممکن است اما توجه به
آن، فقط در زمان پیش از اجرای حمله ضروری است. در صورتی که کاراته کا بیش
از اندازه به حالت و وضعیت مستحکم و پایدار توجه کند، انعطاف پذیری و تحرک
خود را از دست می دهد.
- شیذن– تای (وضعیت طبیعی بدن): شامل
1) موسوبی- داچی
2) هی سو کو- داچی
3) ها چی جی- داچی
4) تی جی- داچی
5) هی کو- داچی
6) ذنکوتسو- داچی
7) کوکوتسو- داچی
8) کیبا- داچی
9) شیکو- داچی
10) فودو- داچی
11) نکو- آشی- داچی
12) سانچین- داچی
13) هانگتسو- داچی
هر استقرار برای هدفی خاص طراحی شده است. بنابراین، پیشرفت کاراته کاهای
مبتدی، در صورتی که به وضعیت هر استقرار توجه کافی نداشته باشند، آهسته و
کند خواهد بود.
باید نحوه ی اجرای هر استقرار در کاراته را به خوبی یاد گرفت، چرا که اگر وضعیت صحیح اجرا نگردد، تشخیص آن از استقرارهای دیگر دشوار خواهد بود.