سمندر همان‌طوری رفت که آمد؛

کاراته زیر ضربات مرگبار بی‌ثباتی

رها حاتمی: فدراسیون کاراته بی‌تردید یکی از بی‌ثبات‌ترین فدراسیون‌های ایران در چند سال اخیر بوده و هست...

سند و مدرک خاصی هم برای اثبات این حرف نیاز نیست رو شود. اگر از سال 82 که ناظریان، رئیس فدراسیون بود و بعد مجبور به استعفا شد، تا امروز تغییرات مدیریتی این فدراسیون در سطح اول، یعنی صندلی ریاست را بررسی کنیم، به عدد جالبی می‌رسیم؛ با احتساب سرپرستی که تازه  حکم گرفت و راهی این فدراسیون شد،  فدراسیون کاراته در 14 سال گذشته 10 دوره مدیریتی را تجربه کرده است که اگر تا پایان امسال، انتخابات برگزار شود، می‌توان گفت که در 14 سال 11 نفر بر صندلی ریاست فدراسیون تکیه زده اند، چه به عنوان سرپرست؛ چه به عنوان رئیس؛ که همین عدد اوضاع بهم ریخته این رشته را به خوبی نشان می‌دهد  و حکایت از این دارد که این صندلی جای نشستن نیست و مدیرانی که می‌آیند میهمان چند روزه این فدراسیون‌ هستند. اوضاعی که محصول چند عامل است و بیشتر از همه می‌توان به انتخاب‌های اشتباهی اشاره کرد که از رأس اتفاق افتاده و بیشتر افرادی انتخاب شده‌اند که خود به این حاشیه‌ها دامن زده اند؛ نمونه‌اش همین علیرضا سمندر که در نهایت سه شنبه عصر مجبور به استعفا شد.

این بار هم دوران مدیریت سمندر، مثل دهه قبل که کار را به دست گرفت، تقریباً دو سال و نیم به طول انجامید، اما در این مدت و بخصوص در یک سال قبل، سمندر تصمیماتی گرفت که برای هیچ کدامشان نمی توان توجیه منطقی پیدا کرد. از اعلام کادر فنی جدید در جریان بازی‌های آسیایی اینچوان گرفته تا برکناری نایب رئیس بانوان و بعد پشیمان شدن در عرض کمتر از 24 ساعت.

برکناری‌ها به این شکل و شمایل بارها و بارها در این یک سال اتفاق افتاده و همین شد که فدراسیون کاراته حتی یک روز هم روی آرامش را ندید. بماند که افراد هم از بیرون سنگ تمام گذاشتند و هر آنچه می‌توانستند انجام دادند تا زودتر دوران مدیریت سمندر را به پایان برسانند و حالا خوشحال‌اند که به هدف شان رسیده‌اند، اما چه تضمینی وجود دارد که برای رؤسای بعد همین اتفاق تکرار نشود؟

 * * *

در اینکه با اتفاق‌هایی که در این فدراسیون افتاده، برکناری سمندر بهترین اتفاق ممکن در شرایط فعلی بوده، حرفی نیست، اما آیا می‌توان مطمئن بود، راهی که در چند سال گذشته طی شده، ادامه پیدا نکند؟ خانواده کاراته، خانواده بزرگی است و همه اعضای این خانواده بزرگ می‌خواهند سهمی در این فدراسیون داشته باشند و تجربه نشان داده، هر بار که هر کدامشان بیرون مانده‌اند؛ هر کاری لازم باشد انجام می‌دهند تا رئیس را بردارند و فرد دیگری بیاید شاید به آن‌ها هم سهم برسد. بعضی حتی کار را تا جایی جلو می‌برند که با عکس یک میهمانی شبانه تعدادی از ورزشکاران را به وزارت می‌رسانند شاید برکناری رئیس فدراسیون را نیز تسهیل کند!

 * * *

در این فضا نقش مدیران وزارت را هم نباید نادیده گرفت. آیا امروز  کسی به شکل ورود سمندر نگاه می‌کند. در دوران وزارت عباسی، فرجی با طی روال قانونی رئیس شد، اما از آنجایی‌که مدیران وقت وزارت، این گزینه را منتسب به علی آبادی می‌دانستند، به بهانه‌های واهی ، او را برکنار و سمندر را انتخاب کردند. پس سمندر همانطوری که آمد و جای شخص دیگری را گرفت؛ رفت...! در دفعه‌های قبل هم اتفاق‌های مشابهی افتاده و حالا این نگرانی وجود دارد که باز هم فردی از همین دایره، به عنوان رئیس انتخاب شود؛ البته وزارت از گزینه همیشگی‌اش برای سرپرستی، یعنی حسن طباطبایی استفاده کرده تا بعد از وزنه برداری و دوومیدانی، او مقدمات برگزاری انتخابات فدراسیون کاراته را فراهم کند؛ اما مهم رئیسی است که کار به دست می‌گیرد و این دلواپسی دوباره وجود دارد که کاراته همچنان در این دور باطل بماند.